Jak określa art. 3 ustawy z dnia 15 maja 2015 r. Prawo restrukturyzacyjne (tj. Dz.U. z 2020 r. poz. 814) „celem postępowania restrukturyzacyjnego jest uniknięcie ogłoszenia upadłości dłużnika przez umożliwienie mu restrukturyzacji w drodze zawarcia układu z wierzycielami, a w przypadku postępowania sanacyjnego – również przez przeprowadzenie działań sanacyjnych, przy zabezpieczeniu słusznych praw wierzycieli”.
W przypadku braku rentowności firmy, przedsiębiorca ma prawo do wyboru pomiędzy procedurą upadłościową lub restrukturyzacyjną. Obie procedury mają zbliżony cel, jednak różni je rezultat. Postępowanie restrukturyzacyjne, w odróżnieniu od postępowania upadłościowego, ma za zadanie nie spłatę wierzytelności a pomoc niewypłacalnemu przedsiębiorstwu w uzyskaniu rentowności. To instytucja, która ma w efekcie poprawić sytuację ekonomiczną dłużnika, tak aby mógł on w dalszym ciągu funkcjonować na rynku.
Postępowanie upadłościowe będzie prowadziło do likwidacji firmy i spłacenia wierzytelności. Natomiast postępowanie restrukturyzacyjne opiera się na procedurze prawno-ekonomicznej, która ma doprowadzić do odzyskania zdolności do wykonywania swoich zobowiązań i prowadzenia przez firmę dalszej działalności. Procedura restrukturyzacyjna daje szansę uniknięcia ogłoszenia upadłości.
Prawo restrukturyzacyjne to pojęcie ogólne, którego poszczególne elementy oraz etapy procedur są szczegółowo określone w przepisach. Otwarcie postępowania restrukturyzacyjnego obwarowane jest spełnieniem określonych przesłanek, których spełnienie pozwala na wybór i zastosowanie wybranego postępowania restrukturyzacyjnego. Prawo restrukturyzacyjne przewiduje cztery rodzaje postępowań:
– postępowanie o zatwierdzenie układu,
– przyspieszone postępowanie układowe,
– postępowanie układowe,
– postępowanie sanacyjne.
Postępowania różnią się od siebie wieloma cechami: czasem trwania, stopniem sformalizowania, zakresem ochrony dłużnika przed wierzycielami, czy też sposobem zarządzania przedsiębiorstwem.
